Wodzu
Administrator
Dołączył: 29 Sty 2006
Posty: 474
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Wszawa Dolina
|
 Wysłany: Czw 22:56, 30 Sie 2007 Temat postu: Historia Midlandów |
|
|
STAROŻYTNOŚĆ (do Upadku)
Wszystkie księgi i traktaty historyczne łączy jedna wspólna cecha. Żadne z nich nie wspominają o tym co poprzedzało czasy Upadku. Sam moment tak zwanego Upadku również jest kwestią sporną. Potężna seria kataklizmów zesłanych przez rozgniewanych bogów sprawiła, iż znany świat uległ daleko idącym przeobrażeniom. W ludzkich podaniach wciąż wiele jest mowy o zapadających się górach, morzach występujących z brzegów, rzekach zmieniających swój bieg. Wiele z tego jest niewątpliwie legendą, jednak jak każda legenda musi ona mieć swoje korzenie w prawdziwych zdarzeniach.
Całkowicie pewne jest, że Upadek położył kres cywilizacji tzw. Starożytnych. Za wyjątkiem resztek ruin na których wybudowano wiele wieków później kilka miast (m.in. Novimagus i Sybaris) nie pozostał na terenie Midlandów żaden ślad po tamtej kulturze. Przetrwał język tego ludu a także wiedza o magii, określanej powszechnie jako sztuki starożytne. Wielu uczonych bezskutecznie przemierzało krainy w poszukiwaniu innych pozostałości cywilizacji Starożytnych, niektórzy zapuścili się nawet daleko na południe i wschód od Midlandów. Wielu nigdy nie powróciło. Żaden niczego nie odnalazł, lub nie zdołał tego ogłosić.
WIEKI NIEPAMIĘCI (do 976 roku ab Ruinam)
Niewiele z zachowanych ksiąg porusza wogóle jakiekolwiek kwestie związane z pierwszymi stuleciami, a jeśli nawet, są to mity albo rozważania czysto teoretyczne lub zwykłe domysły i spekulacje. Częste wędrówki ludów, mieszanie się kultur, podbijanie jednych plemion przez inne, to najkrójtsza możliwa charakterystyka tamtych czasów. Jednocześnie brak rozwiniętego piśmiennictwa i ośrodków zachowujących wiedzę spowodował, że wiele zdarzeń pogrążyło się w mrokach niepamięci.
MŁODE WIEKI (976 do 1212 a.R)
Wojny plemion i powstanie Kalewalii
W roku 976, po serii wojen stoczonych przez plemiona Kalewalów i Verinów zamieszkujących tereny pomiędzy Spirą a Holtynem, wódz Kalewalów Garrondus Jasnowłosy zjednoczył pomniejsze szczepy i ogłosił się ich królem. Taki był początek [link widoczny dla zalogowanych]. Ludy wyparte przez Kalewalów powędrowały na wschód dając z czasem początek [link widoczny dla zalogowanych] (995) i [link widoczny dla zalogowanych] (1001). Wędrówki ludów trwały jeszcze przeszło 200 lat, w tym czasie niewielkie państewka powoli rozwinęły się w dojrzałe królestwa a plemienni wodzowie koronowani na królów, rozciągali swą władzę na co raz dalsze tereny.
Pierwszy najazd południowców
Przeszło 60 lat po koronacji Garrondusa rzekę Darię przekroczyły ludy południowców, zasiedlając tereny między Darią a Arpadami. Zjednoczone przez Viscalta, wodza najsilniejszego z klanów, ruszyły dalej na północ dochodząc aż do terenów zamieszkiwanych przez Kalewalów. W bitwie nad Spirą (1047) najeźdźcy zostali pokonani i odepchnięci na południe aż za rzekę Basso. Po śmierci Viscalta południowcy podzielili się i część powędrowała na wschód osiedlając się (1048 – 1060) nad górnym nurtem Darii, dając w ten sposób początek nowym państwom [link widoczny dla zalogowanych],[link widoczny dla zalogowanych] i [link widoczny dla zalogowanych].
Drugi najazd południowców
W roku 1056 południowcy wciąż pozostający na zachodzie jeszcze raz postanowili najechać Kalewalię. Ale król Klodius I ubiegł agresora i zorganizował wyprawę wojenną zanim południowcy na dobre ruszyli na północ. W serii bitew, z których największa rozegrała się pod Erypeą w 1057, Klodius rozgromił południowców, zmuszonych potem uciec za Spavento, która na kilka wieków stała się południową granicą Kalewalii. W widłach Spavento i Zarii założono zamek wraz z osadą zwaną Klodianum.
Król Klodius I w historiografii kalewalskiej zdobył przydomek Invictus (Niezwyciężony). W podaniach ludowych rozwinęło się wiele opowieści dotyczących Klodiusa I Invictusa, przypisujących mu właściwości niemal magiczne lub półboskie. I tak, miał król Klodius dosiadać ognistego rumaka, władać magicznym mieczem, otrzymanym od karłów Vigdamirem czy posiadać dar jasnowidzenia. Według innych zaś zawarł on pakt z czarodziejem Ernilem z mitycznych Wysp Szczęśliwości (Insulae Fortunatae). W każdym razie pamięć o Klodiusie I jest wciąż żywa i uchodzi on powszechnie za ojca narodu.
Wojny Holtyńskie
Po wyparciu przez Kalewalów plemiona Verinów, z wyjątkiem jednego odłamu (patrz Llyr) przeniosły sie na wschód. W wyniku podziału część z nich osiadła po drodze, a część powędrowała za Holtyn. W 995 Asmerhil ogłosił się królem ziem na lewym brzegu Stelli. Początkowe opory innych plemion zdusił zbrojnie lub przekupstwem, aż jego włości sięgnęły po 8 latach Holtynu. Tymczasem w 1001 Etzel, wódz i późniejszy król, założył Weissburg, który w krótkim czasie stał się centrum tworzącego się państwa Alfardu. Ekspansjonizm młodych państw Alfardu i Verdiru doprowadził do tzw. Wojen Holtyńskich, toczących się z przerwami od 1006 do 1087 roku. Określano je tak, gdyż działania wojenne niezmiennie toczyły się nad graniczną rzeką. Niektórzy historycy posługują się także nazwą Drugiej Wojny Holtyńskiej na określenie Złotej Wojny (patrz Czasy Nowożytne).
Llyr
Nie wszyscy Verinowie podążyli na wschód. Część pod wodzą Llarfeinna mar Gweirra wyprawiła się przez morze na wyspę Inis Magn gdzie ok. 980 roku założyła państwo [link widoczny dla zalogowanych], która to nazwa z czasem zastąpiła Inis Magn. Nieliczni ludzie zamieszkujący wyspę nie stanowili przeszkody w kolonizacji, niemniej jednak Verinowie (obecnie zwani Llyryjczykami) nie przeprowadzili krwawego podboju. W istocie przejęli większość zwyczajów i tradycji rodzimej ludności. Od samego początku największym problemem Llyryjczyków były najazdy Wikingów, dlatego też większość ludności wyspy skupia się w kilku umocnionych miastach, z których dwa największe to położony na północy Dunbar i południowy, stołeczny Caerleon. Do państwa Llyr należy też szereg pomniejszych wysp, m.in. Inis Sun.
Powstanie państw południa
Po wielkiej klęsce zadanej przez Klodiusa I Invictusa południowcom i wyparciu ich za Spavento naród ten skierował swą ekspansję na wschód, na krainy zamieszkiwane przez ich pobratymców. Datę 1086 a.R, czyli założenie przez ich wodza Owerisa miasta Tarn Albi, uważa się za początek [link widoczny dla zalogowanych]. W ciągu następnych 50 lat władcy Owernii opanowali znaczne obszary spychając ludy Neustrów za Bahię. W roku 1136 Owernia sięgała już od Arpadów na północy do Darii na południu i od Spavento na zachodzie do Bahii na wschodzie. W 1145 po bitwie pod Blaris Owernijczycy zdobyli Mezję. Próba sforsowania Firpadu wiosną następnego roku skończyła się klęską i król Owernii zrezygnował z podboju reszty lewobrzeżnego dorzecza Darii. W roku 1191 wybychło w Valdez wielkie powstanie przeciw władzy Owernijczyków, które szybko rozprzestrzeniło się na całą Mezję. Powstańcy, wspomagani przez Geruzję i Gizerię nie zaprzestali walki nawet w czasie ciężkiej zimy i Owernijczycy w krótkim czasie wycofali się za Bahię pozostawiając jedynie wojska w ufortyfikowanym Tirso. Zgodnie z planem na wiosnę 1192 roku miała ruszyć kontrofensywa, przełamująca oblężenie miasta i kładąca kres powstaniu. Niestety topniejące duże ilości śniegu w Arpadach i na nizinach sprawiły, że wody rzeki wezbrały i wojska Owernii nie mogły jej sforsować aż do późnego kwietnia, w którym to miesiącu komes Tirso w obliczu braku zapasów poddał miasto i twierdzę insurgentom. Zaraz potem nastąpiła śmierć króla Widensa Owernijskiego, a jako że następca był małoletni kraj popadł w chaos. Korzystając z tego Mezyjczycy w tym samym roku ogłosili niepodległość.
Swentowie
Około 1100 roku rozpoczeła się ostatnia wielka migracja na tereny Midlandów. Ze wschodu zaczęły przybywać ludy o wspólnych korzeniach kulturowych zwane Swentami. Swentowie nie przybyli lądem, gdyż drogę zagradzały im góry i wielkie bagna, zwane przez nich [link widoczny dla zalogowanych]. Pobudowali długie łodzie, którymi wylądowali na południwo wschodnich wybrzeżach Morza Wikingów. Stąd rozprzestrzenili się na południe, wschód i zachód. Wkrótce zamieszkiwali już tereny od Zsigi po [link widoczny dla zalogowanych] i od Arpadów po wybrzeża. W miejscu, w którym zaczęli swą morską podróż zbudowali osadę [link widoczny dla zalogowanych], która z czasem osiągnęła rozmiary dużego miasta. Początkowo Swentowie nie zakładali wielkich, zorganizowanych państw. Zamiast tego żyli w licznych opolach, zamieszkiwanych przez członków tego samego plemienia. Sytuacja zaczęła się zmieniać, gdy z zachodu zaczęły nadciągać zbrojne wyprawy łupieżcze Alfardczyków, które sprawiły, że swentowskie opola zaczęły łączyć się w związki plemienne, z czasem dające początek państwom. Pierwsze z nich, zwane Państwem Wyszeniega, istniało w latach ok. 1176 – 1192 i rozpadło się po śmierci jego twórcy. Pod wpływem kolejnego najazdu z Alfardu wódz Rurytanów Mermet Mocny zjednoczył wiele plemion i w 1205 zadał klęskę Alfardczykom nad jeziorem Jarvi. Niedaleko tego miejsca założył gród, nazywając go swym imieniem i dając początek [link widoczny dla zalogowanych], pierwszego trwałego państwa Swentów.
CZASY NOWOŻYTNE (od 1212 a.R. do dnia dzisiejszego)
Za umowny koniec Młodych Wieków, w czasie których kształtowały się pierwsze państwa Midlandów historycy wskazują dziś rok 1212. W tym roku założono Akademię w Novimagus, na fundamentach starożytnego miasta. Była to pierwsza instytucja na terenie Midlandów, której celem było kształcenie ludzi tak w sztukach wyzwolonych jak i sztukach starożytnych.
Wikingowie
Ludy nazywane [link widoczny dla zalogowanych] zamieszkiwały Nordland, północną krainę za Morzem Wikingów, od niepamiętnych czasów. Nie stworzyli oni nigdy jednolitego państwa, lecz zgodnie z prawem zwyczajowym nad wszystkimi Wikingami Północy władzę sprawuje jarl, wspomaga go zaś rada przyboczna – ulfednirowie, w wyjątkowo ważnych sprawach zwołuje się zaś ting, czyli zgromadzenie wszystkich wolnych mężczyzn. Do XIII wieku aktywność Wikingów ograniczała sie wyłącznie do łupieżczych wypraw na południowe wybrzeża Morza Wikingów, od Bogińskich Moczarów po północne ziemie Kalewalów. Ich żądza złota połączona z wierzeniem, że każdy Wiking musi zginąć z mieczem w ręku czyni ich najgroźniejszymi i najkrwawszymi wojownikami Północy. Jednak od połowy XIII wieku, z uwagi na wzrost liczby ludności w Nordlandzie, krainie mało urodzajnej, zaczęły się problemy z wyżywieniem całych społeczności. Doprowadziło to do konfliktów pomiędzy samymi Wikingami, z których część opuściła Nordland, by poszukać nowych ziem do zasiedlenia. Dwie takie grupy zasługują na szczególną uwagę. Jedna z nich w 1263 roku po silnym sztormie wylądowała na przylądku [link widoczny dla zalogowanych] w Kalewalii. Król Gaspard III nie kazał ich jednak wypędzić, lecz postanowił przyjąć od ich wodza przysięgę wierności i przekazał mu cały półwysep Nordwaar w lenno. W zamian mieli oni pilnować wybrzeży Kalewalii przed swymi pobratymcami z północy. W ten sposób Sigmar Haraldsson został w 1264 roku pierwszym księciem [link widoczny dla zalogowanych]. Od tamtego czasu praktycznie ustały ataki Wikingów Północy na wybrzeża Kalewalii.
Druga duża grupa Wikingów przybiła ok. 1259 roku do północnych wybrzeży krajów zamieszkiwanych przez plemiona Swentów. Tym razem możliwość osiedlenia się trzeba było wywalczyć i przez kilka następnych lat na terenach tych trwały gwałtowne walki, zakończone wypędzeniem Swentów na wschód.
Kalendarium:
1269 – Swentowie wyparci przez Wikingów jednoczą się i zakładają [link widoczny dla zalogowanych], sięgające aż do Bogińskich Moczarów. Stolicą Vico zostaje Ivarsk, miejsce pierwszego pojawienia się Swentów przeszło 150 lat wcześniej.
1276 – [link widoczny dla zalogowanych] z Rurytanii kończy trwający niemal 10 lat podbój południowych terenów dochodząc aż do Arpadów i [link widoczny dla zalogowanych].
1277 – 1280 – Wojna pomiędzy Kalewalią a Verdirem o górskie marchie nad źródłami Spiry i Stelli. Klany karłów zamieszkujących w tej części Arpad pozostały neutralne. Brak wyraźnego rozstrzygnięcia wojny doprowadził do podziału spornych terenów w wyniku pokoju z Fonterrey (1280).
1278 – Traktat z Novimagus (patrz Kultura i nauka, Akademia w Novimagus)
1283 – Burizlaf I atakuje Wikingów, starając się zdobyć dostęp do wybrzeża. Wikingowie odpierają atak i w tym samym roku wybierają spośród siebie króla, którym zostaje Thorkel Olafsson. Nowe państwo nazywają [link widoczny dla zalogowanych]. Kolejną wyprawę Rurytan przerywa śmierć króla Burizlafa.
1294 - 1296 - Pierwsza wojna wschodnia. Etzel III Alfardzki najeżdża Rurytanię. Alfardczycy wygrywają bitwę pod Białymi Błotami (1295) i zmuszają króla Wirwoja z Rurytanii do odstąpienia ziem w widłach Zsigi (klin pomiędzy dwoma jej dopływami) i na jej prawym brzegu.
1309 – 1314 – Spór dynastyczny w Mezji wywołuje wojnę domową zwaną Wojną Orłów (od herbów walczących stron), po wybuchu Trupiej Zarazy walki praktycznie ustały a kraj podzielił się i powstało nowe królestwo [link widoczny dla zalogowanych] ze stolicą w Tirso (1314). Korzytając z sytuacji książę Berierre d’Avir również ogłasza oderwanie się jego ziem od królestwa Mezji. Ostatecznie strony godzą się na uznanie [link widoczny dla zalogowanych] wraz z okolicami wielkim księstwem, zaś każdy nowy wielki książę ma składać przysięgę wierności królowi Mezji (1315).
1312 – Wybucha Trupia Zaraza w Kalewalii, rozprzestrzeniając się w kolejnych latach na Verdir, Llyr, Owernię, Alfard, Mezję, Geruzję i Gizerię. W ciągu 5 lat jej trwania pochłania życie przeszło pięciu milionów ludzi.
1320 – Traktat urselski, zakazujący posługiwania się magią nekromancką i posiadania wszelkich zaklęć i przedmiotów z nią związanych, sekta [link widoczny dla zalogowanych] zostaje oficjalnie uznana za heretycką. Do 1400 roku Traktat zostaje przyjęty we wszystkich państwach Midlandów, oprócz Ziem Wikingów.
1328 - 1330 - Pierwsza wyprawa [link widoczny dla zalogowanych], żeglarza w służbie owernijskiego króla Estanislao II Szkutnika. Na okręcie "Atria" dociera on do położonego daleko na południu Morza Wewnętrznego i Astorii, będącej jeszcze niewielkim państwem miastem.
1333 - 1337 - Druga wyprawa Cardenusa. Okręty "Palmira", "Altair" i "Ellida" opływają wielki półwysep południowy, po czym ślad po nich ginie.
1344 – Król Mesław Biały z Rurytanii na łożu śmierci podzielił kraj pomiędzy swych trzech synów – Lestka, Pestka i Radosława, kraj dzieli się na trzy dzielnice: Rurytanię, Ottawię i Orawię, z najstarszym Lestkiem jako władcą zwierzchnim – princepsem.
1351 – 1362 – Wojna dziesięcioletnia pomiędzy Verdirem a Alfardem o wpływy na wyspach u ujścia Holtynu. Zakończona pokojem w Verinburgu i podziałem spornych wysp i wód na korzyść Verdiru.
1358 – 1360 – Po śmierci Pestka jego bracia wszczęli wojnę o władzę nad Ottawią. Małoletni syn Pestka został otruty a po dwóch latach walk większość Ottawii przypadła Radosławowi, który zaraz potem koronował się na króla [link widoczny dla zalogowanych]. Lestek czyni to samo w Rurytanii, pieczętując tym samym faktyczny podział dawnej Wielkiej Rurytanii na Rurytanię i Orawię.
1371 – 1376 – Po śmierci Radosława I z Orawii jedyny wciąż żyjący syn Mesława Białego – Lestek, pod pretekstem odbudowy Wielkiej Rurytanii ogłasza się władcą Orawii. Wybucha wojna pięcioletnia, w trakcie której umiera król Lestek. Jego syn Mermet II Łaskawy zawiera z następcą Radosława - Radomirem I Kędzierzawym pokój w Bobolicach (1376), na mocy którego każdy z nich zrzeka się pretensji do tronu królestwa drugiego z kuzynów. Od tego momentu Rurytania i Orawia formalnie stanowią dwa odrębne państwa, oba rządzone przez dynastię Mermetów.
1384 - 1389 - Wojna śledziowa pomiędzy Kalewalią a Llyr o tereny połowów. Llyr wspomagane przez flotę kaperską na czele z Benekerem z Paulburga zwyciężyło ostatecznie flotę kalewalijską w bitwie morskiej pod Inis Mor (1388).
1399 - 1405 - Druga wojna wschodnia. Alfard najeżdża Orawię lecz przegrywa bitwę pod Kozigórą (1399) i wycofuje się za prawy dopływ Zsigi. W następnym roku Orawiańczycy atakują ziemie Alfardu i docierają aż do Virburga. Jednocześnie Rurytania wypowiada wojnę Alfardowi na północy, jednak nie może zdobyć broniącej przeprawy na Zsidze twierdzy Agram. W 1405 r. trzy państwa podpisują pokój w Nowopolu. Orawia zyskuje tereny w widłach Zsigi, zaś Rurytania ziemie na jej prawym brzegu, utracone na rzecz Alfardu podczas wcześniejszej wojny.
1416 – Powstanie Zakonu Czerwonej Ręki w Verdirze.
1424 – 1463 – Wojna czterdziestoletnia pomiędzy Kalewalią a Owernią. W wyniku bitwy pod Marolą (1426) Owernijczycy rozbili główną armię Kalewalii, zdobyli Klodianum, Sybaris i dotarli aż pod Novimagus. Rozpoczyna się dwudziestoletnia okupacja terenów na południe od Spiry, zakończona powstaniem Kalewalijczyków i ofensywą królewicza Gerome’a Pięknego. Po bitwie pod Pizenną (1445) Owernijczycy zostają wyparci za Basso, zatrzymując Sybaris i Porto Covo. Oblężenie Sybaris przez Kalewalijczyków trwa 2 lata. Przysłana na odsiecz armia pod dowództwem księcia Cosimy di Talaria zostaje pokonana pod Sybaris w 1446. W następnym roku Kalewalijczycy zdobywają miasto. Owernia wciąż zachowuje tereny na południe od Basso oraz wspierane drogą morską Porto Covo. Po zwycięskiej tym razem dla Owernijczyków bitwie na Białym Polu w 1462 r. obie strony godzą się na zawarcie pokoju w Casaroja w 1463 r. Kalewalia utraciła większość terenów zdobytych jeszcze za Klodiusa Invictusa, wraz z miastem Klodianum, przemianowanym przez Owernijczyków na Alkazar. Porto Covo zostało uznane Wolnym Miastem formalnie zarządzanym przez współksiążąt, którymi są każdorazowo król Kalewalii i Owernii. Faktyczną władzę sprawuje Pierwszy Patrycjusz i Rada Generalna.
1428 – Założenie przez Owernijczyków [link widoczny dla zalogowanych].
1455 – [link widoczny dla zalogowanych] szkoli w Alfardzie pierwszych mortyfikatorów.
1467 – 1475 – Złota wojna pomiędzy Alfardem a Verdirem, niektórzy historycy posługują się także nazwą drugiej wojny holtyńskiej (patrz Młode Wieki – Wojny Holtyńskie). Jej przedmiotem był Klin Holtyński, czyli tereny położone w widłach Holtynu głównego i jego prawego dopływu, znajdujące się w posiadaniu Verdiru. W praktyce chodziło głównie o złoża minerałów znajdujące się w tej części Arpad. Kończący wojnę pokój z Altmarku zatwierdził przedwojenny układ granic z drobnymi przesunięciami w Arpadach na rzecz Alfardu.
1487 – Powstanie chłopskie w Kalewalii pod wodzą Damiana z Vinneretu. W krótkim czasie rozprzestrzenia się na siąsiedni Verdir i Owernię. Niepokoje wybuchają nawet w Neustrii, Mezji i Geruzji. Wszystkie bunty zostają stłumione do 1491 r., kosztem wielkiego kryzysu gospodarczego w państwach zachodnich Midlandów.
1509 – Wydanie Edyktu Czystości w Alfardzie, a wkrótce podobnego także w Verdirze. Wprowadziły one zakaz mieszanych małżeństw pomiędzy osobami różnych ras oraz nakazały odbieranie rodzicom dzieci - mieszańców, pochodzących z ludzko-nieludzkich związków.
1511 - 1520 – Wielkie powstanie nieludzi zwane Dekadą Nienawiści. Wszystko zaczęło się od romansu zasymilowanego elfa imieniem [link widoczny dla zalogowanych] i kobiety o imieniu Bianca. Z zakazanego związku zrodził się mieszaniec – półelf. Pomimo zachowania ostrożności sprawa wyszła na jaw. Kobietę poddano ciężkiej chłoście, na skutek czego zmarła, zaś dziecko zabrano. Carrabelienntuen zdołał uciec. Następnie podburzył znaczną liczbę nieludzi w Alfardzie i Verdirze, dostatecznie już oburzonej Edyktami Czystości, wywołując rozruchy i ostatecznie powstanie. Alfard i Verdir, po raz pierwszy w swej historii zjednoczone, razem postanawiają krwawo stłumić rebelię. Na przeszkodzie stają jednak karły zamieszkujące w Arpadach. Zaprzestają one dostaw broni i metali do ludzi. Z tego względu oba państwa muszą je importować z Kalewalii i Owernii. Nie-ludzie pod wodzą Carrabelienntuena rozpoczynają długą wojnę partyzancką, terroryzując południowe wsie i miasteczka. W chwili gdy rebelia zaczyna zagrażać większym miastom, władcy Alfardu i Verdiru rozpoczynają tajne rokowania z karłami obiecując zniesienie Edyktów Czystości, przyznanie przywilejów handlowych i zwolnień podatkowych, a w końcu także autonomię i własny samorząd. Krasnoludy zawierają z ludźmi porozumienie, obiecując zaprzestać wspierania rebeliantów i wysyłania im broni, odmówili jednak dostarczania jej w zamian ludziom. Handel miał zostać wznowiony po zakończeniu walk. Przez następne dwa lata nieludzie, pozbawieni dostaw broni od krasnoludów, zaczynają ustępować. W końcu najwyżsi rangą dowódcy zgadzają się wydać Carrabelienntuena ludziom. Ten jednak, będąc ostrzeżonym, zdołał popełnić samobójstwo. Pomimo tego z rozkazu króla Alfardu urządzono mu „kaźń” na rynku w Weissburgu. Martwe ciało elfa zostało powieszone, następnie poćwiartowane i spalone, oprócz głowy, którą obwożono przez rok, zakonserwowaną w miodzie, po wszystkich miastach i miasteczkach Alfardu i Verdiru. Edykty Czystości, pomimo wcześniejszych uzgodnień nie zostały od razu uchylone. Dopiero w 1542 zastąpiono je łagodniejszymi, które przewidywały „jedynie” wyższe podatki, dla osób pozostających w mieszanych związkach. Zaprzestano także odbierania dzieci.
1532 – Traktat z Weissburga, zawarty przez Alfard, Kalewalię, Verdir i Owernię, zgodnie z którym w miastach każdego z państw – stron traktatu ustanawia się stałe służby kościelne mortyfikatorów, przeznaczone do zwalczania nekryckiej herezji.
1541 – Arkonia przystępuje do traktatu weissburskiego.
1545 – 1546 – Rurytania najeżdża Vico, po bitwie nad Krasnym Stawem władca Vico zostaje zmuszony do złożenia hołdu lennego królowi Rurytanii.
1566 – [link widoczny dla zalogowanych] przez Jules’a Vanedenpeera z Limburga
1573 – Powstanie Traktu Czarnoleskiego
1580 – Eteria kończy podbój Culmerlandu, Librii i Estlandu, Daria staje się odtąd północną granicą cesarstwa
1582 – Powstaje [link widoczny dla zalogowanych], do której przystępują Neustria, Mezja, Geruzja, Gizeria i Wielkie Księstwo Avirskie.
1592 – Państwa Konfederacji Dariańskiej przystępują do traktatu weissburskiego
1602 – Rurytania przystępuje do traktatu weissburskiego
1608 - 1610 - Wojna o sukcesję verdirską. Umierający król Verdiru Pieter Willem Adriaan Cort z dynastii Schermerhoorn nie pozostawia męskiego potomka. Zostaje zwołany zjazd w Aalsmeer, na którym książęta królestwa mają wybrać któregoś spośród siebie na nowego monarchę. Moment ten wykorzystują państwa ościenne by wprowadzić na tron przychylnego sobie człowieka. Kalewalijski ambasador robił wszystko by wygrał [link widoczny dla zalogowanych], z kolei Alfard popierał Viktora Driesa Gerbranda. Kiedy namówieni (lub przekupieni) przez ambasadora d'Montaigna książęta zagłosowali na Everthoorna Holtyn przekroczyła zawczasu przygotowana armia 30.000 alfardczyków - rycerzy, zaciężnego wojska, jazdy i piechoty. Z kolei na południu Owernia zaatakowała Kalewalię siłą niespełna 25.000 ludzi. Alfardzki marszałek Reichert graf von Krafft-Ebing pokonał wojska książąt pod Lelystad. Część oddziałów zostawił pod [link widoczny dla zalogowanych], z resztą pomaszerował na południe ścigając Krestiana i jego wojska. Tymczasem wojska Kalewalii pod wodzą konetabla [link widoczny dla zalogowanych] powstrzymały marsz Owernijczyków na północ, ale w obliczu ataku Alfardczyków od wschodu wycofały się celem przegrupowania za linię Spiry. Tam doszło do połączenia z resztą wojsk Verdiru. 13 sierpnia 1610 r. na polach pod Bar-le-Duc miała miejsce [link widoczny dla zalogowanych]. Armia kalewalijsko-verdirska pod wodzą króla Klodiusa VI, a także Krestiana Everthoorna i konetabla Cavaignaca zwyciężyła z połączonymi wojskami Reicherta von Krafft-Ebing i generała Marcusa Beribanda z Owerni. Do legendy (a także podręczników taktyki wojskowej) przeszedł słynny manewr grafa, który widząc, że jego oddziały znalazły się w niemal pełnym okrążeniu dokonał upozorowanej ucieczki by nagle zaatakować słaby punkt przeciwnika i wyrwać wojska ze śmiertelnej pułapki. Bitwa, i jak się potem okazało także wojna, była przegrana, ale manewr zwany dziś manewrem Kraffta-Ebinga uratował dużą część armii Alfardu. 20 września Krestian koronował się na króla Verdiru, dając początek nowej dynastii.
1620 - Na północnym niebie ukazuje się duża spadająca gwiazda. Ludność bierze to za zły omen i zwiastun przyszłych klęsk i wojen.
1621 – Orawia przystępuje do traktatu weissburskiego, rok później pierwszy rezydent mortyfikator przybywa do Radogrodu. Poza traktatem pozostaje Llyr, Vico i Ziemie Wikingów.
1623 - Styczeń: w Librii wybucha powstanie przeciwko władzy cesarza Eterii; maj: zamach na kronprinza Eterii w trakcie jego wizyty w Porto Covo.
Post został pochwalony 0 razy
Ostatnio zmieniony przez Wodzu dnia Wto 20:56, 16 Cze 2009, w całości zmieniany 4 razy
|
|
